留侯論(蘇軾)拼音版、注音及讀音

　　留侯論拼音版、注音及讀音：

文學家：蘇軾

liú hóu lùn

留侯論

　　 gǔ zhī suǒ wèi háo jié zhī shì zhě，bì yǒu guò rén zhī jié。rén qíng yǒu suǒ bù néng rěn zhě，pǐ fū jiàn rǔ，bá jiàn ér qǐ，tǐng shēn ér dòu，cǐ bù zú wèi yǒng yě。tiān xià yǒu dà yǒng zhě，zú rán lín zhī ér bù jīng，wú gù jiā zhī ér bù nù。cǐ qí suǒ xié chí zhě shén dà，ér qí zhì shén yuǎn yě。

　　古之所謂豪杰之士者，必有過人之節。人情有所不能忍者，匹夫見辱，拔劍而起，挺身而斗，此不足為勇也。天下有大勇者，卒然臨之而不驚，無故加之而不怒。此其所挾持者甚大，而其志甚遠也。

　　 fū zǐ fáng shòu shū yú yí shàng zhī lǎo rén yě，qí shì shén guài rán yì ān zhī qí fēi qín zhī shì，yǒu yǐn jūn zǐ zhě chū ér shì zhī。guān qí suǒ yǐ wēi jiàn qí yì zhě，jiē shèng xián xiàng yǔ jǐng jiè zhī yì ér shì bù chá，yǐ wéi guǐ wù，yì yǐ guò yǐ。qiě qí yì bù zài shū。

　　夫子房受書于圯上之老人也，其事甚怪；然亦安知其非秦之世，有隱君子者出而試之。觀其所以微見其意者，皆圣賢相與警戒之義；而世不察，以為鬼物，亦已過矣。且其意不在書。

　　 dāng hán zhī wáng，qín zhī fāng shèng yě，yǐ dāo jù dǐng huò dài tiān xià zhī shì。qí píng jū wú zuì yí miè zhě，bù kě shèng shǔ。suī yǒu bēnyù，wú suǒ fù shī。fū chí fǎ tài jí zhě，qí fēng bù kě fàn，ér qí shì wèi kě chéng。zǐ fáng bù rěn fèn fèn zhī xīn，yǐ pǐ fū zhī lì ér chěng yú yī jī zhī jiān dāng cǐ zhī shí，zǐ fáng zhī bù sǐ zhě，qí jiān bù néng róng fā，gài yì yǐ wēi yǐ。

　　當韓之亡，秦之方盛也，以刀鋸鼎鑊待天下之士。其平居無罪夷滅者，不可勝數。雖有賁、育，無所復施。夫持法太急者，其鋒不可犯，而其勢未可乘。子房不忍忿忿之心，以匹夫之力而逞于一擊之間；當此之時，子房之不死者，其間不能容發，蓋亦已危矣。

　　 qiān jīn zhī zǐ，bù sǐ yú dào zéi，hé zhě?qí shēn zhī kě ài，ér dào zéi zhī bù zú yǐ sǐ yě。zǐ fáng yǐ gài shì zhī cái，bù wéi yī yǐntài gōng zhī móu，ér tè chū yú jīng kēniè zhèng zhī jì，yǐ jiǎo xìng yú bù sǐ，cǐ yí shàng lǎo rén suǒ wéi shēn xī zhě yě。shì gù jù ào xiān tiǎn ér shēn zhé zhī。bǐ qí néng yǒu suǒ rěn yě，rán hòu kě yǐ jiù dà shì，gù yuē:" rú zǐ kě jiào yě。"

　　千金之子，不死于盜賊，何者？其身之可愛，而盜賊之不足以死也。子房以蓋世之才，不為伊尹、太公之謀，而特出于荊軻、聶政之計，以僥幸于不死，此圯上老人所為深惜者也。是故倨傲鮮腆而深折之。彼其能有所忍也，然后可以就大事，故曰：“孺子可教也。”

　　 chǔ zhuāng wáng fá zhèng，zhèng bó ròu tǎn qiān yáng yǐ nì zhuāng wáng yuē:" qí jūn néng xià rén，bì néng xìn yòng qí mín yǐ。" suì shě zhī。gōu jiàn zhī kùn yú kuài jī，ér guī chén qiè yú wú zhě，sān nián ér bù juàn。qiě fú yǒu bào rén zhī zhì，ér bù néng xià rén zhě，shì pǐ fū zhī gāng yě。fū lǎo rén zhě，yǐ wéi zǐ fáng cái yǒu yú，ér yōu qí dù liàng zhī bù zú，gù shēn zhé qí shào nián gāng ruì zhī qì，shǐ zhī rěn xiǎo fèn ér jiù dà móu。hé zé?fēi yǒu shēng píng zhī sù，zú rán xiāng yù yú cǎo yě zhī jiān，ér mìng yǐ pū qiè zhī yì，yóu rán ér bù guài zhě，cǐ gù qín huáng zhī suǒ bù néng jīng，ér xiàng jí zhī suǒ bù néng nù yě。

　　楚莊王伐鄭，鄭伯肉袒牽羊以逆；莊王曰：“其君能下人，必能信用其民矣。”遂舍之。勾踐之困于會稽，而歸臣妾于吳者，三年而不倦。且夫有報人之志，而不能下人者，是匹夫之剛也。夫老人者，以為子房才有余，而憂其度量之不足，故深折其少年剛銳之氣，使之忍小忿而就大謀。何則？非有生平之素，卒然相遇于草野之間，而命以仆妾之役，油然而不怪者，此固秦皇之所不能驚，而項籍之所不能怒也。

　　 guān fū gāo zǔ zhī suǒ yǐ shèng，ér xiàng jí zhī suǒ yǐ bài zhě，zài néng rěn yǔ bù néng rěn zhī jiān ér yǐ yǐ。xiàng jí wéi bù néng rěn，shì yǐ bǎi zhàn bǎi shèng ér qīng yòng qí fēng gāo zǔ rěn zhī，yǎng qí quán fēng ér dài qí bì，cǐ zǐ fáng jiào zhī yě。dāng huái yīn pò qí ér yù zì wáng，gāo zǔ fā nù，jiàn yú cí sè。yóu cǐ guān zhī，yóu yǒu gāng qiáng bù rěn zhī qì，fēi zǐ fáng qí shuí quán zhī?

　　觀夫高祖之所以勝，而項籍之所以敗者，在能忍與不能忍之間而已矣。項籍唯不能忍，是以百戰百勝而輕用其鋒；高祖忍之，養其全鋒而待其弊，此子房教之也。當淮陰破齊而欲自王，高祖發怒，見于詞色。由此觀之，猶有剛強不忍之氣，非子房其誰全之？

　　 tài shǐ gōng yí zǐ fáng yǐ wéi kuí wú qí wěi，ér qí zhuàng mào nǎi rú fù rén nǚ zǐ，bù chēng qí zhì qì。wū hū!cǐ qí suǒ yǐ wéi zǐ fáng yú!

　　太史公疑子房以為魁梧奇偉，而其狀貌乃如婦人女子，不稱其志氣。嗚呼！此其所以為子房歟！